Πέμπτη 31 Μαρτίου 2016

Η "Θεατροφρένεια" παρουσιάζει την κωμωδία " Ποιός σκότωσε τον Ουίλιαμ; "

Το Θεατρικό Εργαστήρι Διστόμου , παρουσιάζει την ξεκαρδιστική κωμωδία της Λίλιαν Δημηρακοπούλου
" Ποιός σκότωσε τον Ουίλιαμ; "
σε σκηνοθεσία Πόπης Νικήτα

Υπόθεση: Ο ερασιτεχνικός θίασος ενός δήμου επιχειρεί να ανεβάσει το κλασσικό αριστούργημα του William Shakespeare "Ρωμαίος και Ιουλιέτα". Οι "επαγγελματίες" ηθοποιοί υπό τις οδηγίες μια αλκοολικής σκηνοθέτη, μετατρέπουν το κλασικο αριστούργημα σε μια τρελή κωμωδία. Η βραδιά της πρεμιέρας έχει φτάσει, τα σκηνικά είναι υπό κατάρρευση, η Ιουλιέτα βρίσκεται στην κλιμακτήριο, ο Ρωμαίος πάσχει από λουμπάγκο και η παράσταση… μόλις άρχισε!

                 Ημερομηνίες Παραστάσεων:

Παρακευή 8 και Σάββατο 9 Απριλίου
Παρακευή 15 και Σάββατο16 Απριλίου
Παρακευή 22 και Σάββατο 23 Απριλίου

και ώρα
20:30μ.μ

     Γενική είσοδος 5€

Τηλέφωνα κρατήσεων:

Άννα Σταθά: 6974604289
              Δημήτρης Μπρούζας: 6988782546
       Έλλη Φούφουλα:
6944445660




                                                 


                                               

πηγή υπόθεσης:ελculture

Οι μικροί Θεατροφρενείς, έτοιμοι να μας καταπλήξουν!!!


Κυριακή 27 Μαρτίου 2016

Η Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου στέλνει και φέτος το μήνυμά της

Η Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου είναι η ετήσια γιορτή της διεθνούς θεατρικής κοινότητας, από το 1961, όταν πρωτοεμφανίσθηκε με πρωτοβουλία του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου. Εορτάζεται κάθε χρόνο στις 27 Μαρτίου, με θεατρικά δρώμενα και άλλες συναφείς με το θέατρο εκδηλώσεις, που διοργανώνονται από τα εθνικά τμήματα του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου, μιας Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης που συνενώνει τους επαγγελματίες του θεάτρου και συνεργάζεται στενά με την UNESCO.

Κάθε χρόνο ένας άνθρωπος του θεάτρου αναλαμβάνει να γράψει το μήνυμα του εορτασμού, το οποίο είθισται να διαβάζεται στα θέατρα πριν από την παράσταση της 27ης Μαρτίου. Το φετινό μήνυμα (2016) ανήκει στον Ρώσο σκηνοθέτη Ανατόλι Βασίλιεφ και έχει ως εξής:



Χρειαζόμαστε το θέατρο;
Αναρωτιούνται χιλιάδες επαγγελματίες του χώρου απογοητευμένοι από το θέατρο και εκατομμύρια άνθρωποι που κουράστηκαν απ’ αυτό.

Τι το χρειαζόμαστε;
Σε μια περίοδο που η θεατρική σκηνή είναι τόσο ασήμαντη σε σύγκριση με τις αυθεντικές τραγωδίες της αληθινής ζωής που παίζονται στις πλατείες των πόλεων και σε κάθε κομμάτι γης της χώρας.

Τι σημαίνει για μας;
Χρυσοποίκιλτα θεωρεία και εξώστες, βελούδινες πολυθρόνες, βρώμικα παρασκήνια, λαμπερές φωνές ηθοποιών ή και το αντίθετο, κάτι που μπορεί να μοιάζει φαινομενικά διαφορετικό: μαύρα κουτιά, λεκιασμένα με λάσπη και αίμα, μαζί με ένα σωρό από φανατισμένα γυμνά κορμιά μέσα.

Τι είναι ικανό να μας πει;
Τα πάντα!
Το θέατρο μπορεί να μας πει τα πάντα.

Πώς οι θεοί κατοικούν στον ουρανό και πως οι φυλακισμένοι εξοντώνονται σε ξεχασμένες υπόγειες σπηλιές και πως το πάθος μπορεί να μας ανυψώσει, και πως η αγάπη να καταστρέψει, και πως κανένας δε χρειάζεται έναν καλό άνθρωπο σ’ αυτόν τον κόσμο, και πως η απάτη βασιλεύει και πως οι άνθρωποι ζουν σε διαμερίσματα ενώ τα παιδιά βολοδέρνουν στα προσφυγικά στρατόπεδα, και πως όλοι πρέπει να επιστρέψουν στην έρημο και πως μέρα με τη μέρα είμαστε αναγκασμένοι να χωρίζουμε από τους αγαπημένους μας, -το θέατρο μπορεί να πει τα πάντα.
Το θέατρο υπήρχε από πάντα και θα παραμείνει για πάντα.
Και τώρα τα τελευταία 50 ή 70 χρόνια είναι ιδιαίτερα αναγκαίο. Επειδή αν κοιτάξετε όλη την τέχνη που απευθύνεται στο κοινό μπορείτε να δείτε ότι μόνο το θέατρο μας δίνει -μία λέξη από στόμα σε στόμα, μία ματιά από βλέμμα σε βλέμμα, μία χειρονομία από χέρι σε χέρι, και από σώμα σε σώμα. Δε χρειάζεται κανένα ενδιάμεσο για να λειτουργήσει ανάμεσα στα ανθρώπινα όντα, αποτελεί την πιο διάφανη μορφή φωτός, δεν ανήκει ούτε στον νότο, ούτε στον Βορρά, ούτε στην Ανατολή, ούτε στη Δύση -όχι, είναι η ουσία του ίδιου του φωτός, που λάμπει και από τις τέσσερις γωνιές του κόσμου, αναγνωρίζεται αμέσως από κάθε άνθρωπο, είτε εχθρικό είτε φιλικό προς αυτό.

Και χρειαζόμαστε θέατρο που πάντα παραμένει διαφορετικό, χρειαζόμαστε θέατρο πολλών διαφορετικών ειδών.
Κι όμως, νομίζω ότι από όλες τις δυνατές μορφές και σχήματα θεάτρου ή αρχαϊκή του φόρμα θα αποδειχθεί ότι είναι σε περισσότερη ζήτηση. Το τελετουργικό θέατρο δεν μπορεί να έρχεται τεχνικά σε αντίθεση με αυτό των «πολιτισμένων» εθνών. Η κοσμικός πολιτισμός γίνεται τώρα όλο και πιο πολύ χειραφετημένη όπως ονομάζεται «η πληροφορία του πολιτισμού» σταδιακά αντικαθιστά και εξορίζει απλές οντότητες καθώς και την ελπίδα μας να τις συναντήσουμε κάποια μέρα.

Αλλά τώρα μπορώ να κοιτάξω καθαρά: το θέατρο έχει τις πόρτες του ορθάνοιχτες. Ελεύθερη είσοδος για όλους και τον καθένα.
Στο διάολο τα γκάτζετ και τα κομπιούτερ -πηγαίνετε απλώς στο θέατρο, κάντε κατάληψη στις θέσεις της πλατείας και στους εξώστες, ακούστε τα λόγια και κοιτάξτε τις ζωντανές εικόνες! – είναι το θέατρο μπροστά σας, μην το αμελείτε και μη χάνετε την ευκαιρία να συμμετέχετε σ’ αυτό- είναι μάλλον η πιο πολύτιμη ευκαιρία που μοιραζόμαστε στην μάταιη και γρήγορη ζωή μας.

Χρειαζόμαστε κάθε είδους θεάτρου.
Υπάρχει μόνο ένα θέατρο που σίγουρα δεν χρησιμεύει σε κανέναν -εννοώ το θέατρο των πολιτικών παιχνιδιών, το θέατρο της πολιτικής «ποντικοπαγίδας», το θέατρο των πολιτικών, το μάταιο θέατρο της πολιτικής. Αυτό που σίγουρα δεν χρειαζόμαστε είναι το θέατρο του καθημερινού τρόμου -είτε ατομικού είτε ομαδικού, αυτό που δε χρειαζόμαστε είναι το θέατρο των νεκρών σωρών και του αίματος στους δρόμους και τις πλατείες, στις πρωτεύουσες και στις επαρχίες, ένα ψεύτικο θέατρο συγκρούσεων μεταξύ θρησκευτικών ή εθνικών ομάδων…

Τετάρτη 16 Μαρτίου 2016

Οι Τσιριτσάντσουλες τη Δευτέρα 21 Μαρτίου, στο θεατράκι της "Θεατροφρένειας"


ΤΣΙΡΙΑΔΑ
ἔπος γελοῖον


Μία παράσταση εμπνευσμένη από την παράδοση των τροβαδούρων.
Παίζουν: Παντελής Παντελόγλου, Ντίνα Μαυρίδου, Κώστας Σκύλος, Μαρίνος
Μουζάκης, Ελισσαίος Βλάχος
Πρωτότυπα κείμενα: Ελισσαίος Βλάχος-Παντελής Παντελόγλου
Δραματουργική σύνθεση-Σκηνοθεσία-Στίχοι: Ελισσαίος Βλάχος
Μετάφραση μη πρωτότυπου υλικού: Γιάννης Αδρίμης, Λέλια Παντελόγλου
Μουσική: Μαρίνος Μουζάκης
Διδασκαλία πολυφωνικών τραγουδιών: Ειρήνη Τηνιακού
Αφίσα: Δημήτρης Καρλαφτόπουλος
Οργάνωση παραγωγής: Παντελής Παντελόγλου, Ντίνα Μαυρίδου
Παραγωγή: Τσιριτσάντσουλες 2015


Υπόθεση:
Όταν η αδικία έγινε θεσμός, ο Τσίρης πρόγονος, για να μην τον πνίξει το κλάμα, άρχισε
να γελά και προσπαθεί να κάνει και τους συνανθρώπους του να γελούν. Αν και συχνά
αυτοί που τον βλέπουν αντί να γελούν κλαίνε. Ίσως γιατί καταλαβαίνουν πως η μάσκα
του κωμικού είναι φτιαγμένη από τα συντρίμμια της αδικίας.


Για την παράσταση:
Εμπνευσμένοι από την παράδοση των τροβαδούρων, μέσα από τραγούδια κι ιστορίες,
οι Τσιριτσάντσουλες αφηγούμαστε την ιστορία του γένους μας: των τρελών, των
κωμικών, των παλιάτσων, των γελωτοποιών. Ατάκτως στρατευμένοι καλλιτέχνες του
λαϊκού θεάτρου, αντλούμε το υλικό μας από τους μύθους και τις παραδόσεις του
λαού για να μιλήσουμε για την αιώνια πάλη του δικαίου με το άδικο και την
προσδοκία των λαών για μια ζωή με ελευθερία και δικαιοσύνη.

Δευτέρα 21 Μαρτίου
Στο θεατράκι της "Θεατροφρένειας"
έναρξη παράστασης: 8:30 μ.μ
Η παράσταση διαρκεί 70’ χωρίς διάλειμμα

Είσοδος ελεύθερη με ελεύθερη συνεισφορά